In memoriam Gerard Adelaar

Gisteren bereikte mij het droeve bericht dat Gerard Adelaar op 67 jarige leeftijd is overleden. Wij wisten dat Gerard ziek was, erg ziek, maar toch komt zo’n bericht onverwachts.

Gerard is 5 jaar trainer geweest bij onze club van 1987 t/m1992 en toen vertrok Gerard naar Argon. Ik durf te zeggen dat Gerard één van de beste trainers is geweest, die ik in al die jaren heb meegemaakt. Hij was niet alleen een prima trainer, maar daarnaast een voortreffelijke kerel.

In ons jubileumnummer vanwege ons 75jarig bestaan in 2004 schrijft Gerard een stukje:

In 1987 ben ik aangetrokken door meneer van Genderen. Op het gebied van accommodatie, jeugd en bestuur vond ik Hertha op dat moment net weer een stapje hoger dan Kamerik. Gedurende de vijf jaar dat ik bij Hertha was hebben wij elkaar ook altijd meneer van Genderen en meneer Adelaar genoemd. Cor van Schie was mijn geweldige leider. Vooral geweldig omdat hij zo’n goed mens was, waar je niet kwaad op kon worden. We zijn in die 5 jaar twee keer gepromoveerd: tijdens het 2e jaar zijn we kampioen geworden en van de 2e naar de 1e klasse gepromoveerd. Het werd met een geweldig kampioensfeest afgesloten waar Toon Gruter , in mijn tijd mijn vaste vlagger die heel wat punten voor Hertha binnen vlagde, in de plassen bier op de grond kon zwemmen en de spelers in polonaise er omheen liepen. Het 4e jaar werden we geen kampioen maar promoveerde wel via een beslissingswedstrijd in Loenen naar de Hoofdklasse. Geweldige wedstrijd, rust 2-1 achter, toch met 4-2 gewonnen. Illustere namen : Hennie van ’t Hull ,Ton Brantsema , Peter Bosboom, Ton en Paul Kok, John Hartsink, Mark Meijerink. John Hartsink scoorde in die wedstrijd via een kopbal of een afstandschot, dat weet ik niet meer. Het zal wel een schot geweest zijn want koppen kon hij niet. Ik heb warme herinneringen aan de tijd dat ik bij Hertha werkzaam was omdat het één grote familie was. Een mooi voorbeeld: Wanneer de wedstrijd afgelopen was meldde Bert In de Haak dat aan zijn vrouw Magda achter de bar. Op dat moment gingen er twee kroketten in het vet en wanneer ik een kwartier later dan in de kantine kwam lagen mijn kroketten keurig klaar. En …uirteraard lauw, want men wist dat ik alleen lauwe kroketten lustte! En niemand waagde het om aan mijn kroketten te komen. We hadden een energieke groep spelers die onder leiding van Peter Bosbom ook veel aandacht voor de humor had. Ook de trainingskampen in Dwingelo en Arcen waren leuk maar na 2 jaar hebben we besloten het maar niet meer te doen. Mijn spelers waren keurige mensen , maar met drank….

Gerard heeft niet alleen goede herinneringen aan Hertha dat hebben wij maar ik zeker ook. Na Hertha heeft Gerard nog verschillende clubs getraind. Gelukkig spraken wij elkaar toch nog met enige regelmaat, was het niet op één van de velden dan was het wel hier in ons dorp. En altijd weer had hij het over die goede oude tijd bij Hertha. Het was dan wel sportief gezien niet mijn beste vereniging, maar qua gezelligheid en vriendschap was Hertha niet te verslaan. De laatste jaren toen Gerard door zijn ziekte niet meer kon trainen was hij regelmatig bij het eerste te vinden, mede doordat zijn grootste voetbalvriend, Ton van Burik ,hier de trainer was en ook tijdens VinkCuisine is Gerard hier nog geweest en bekeek hij met veel interesse onze nieuwe kantine en kleedlokalen. Het ging toen al wat slechter met Gerard, maar hij bleef optimistisch en zei zelfs : Ik ga nog even een nieuw traject in , maar helaas het mocht niet baten.

Vanaf deze plaats wens ik zijn vrouw en kinderen heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies.

Gerard bedankt en

Rust in vrede!

Harry van Genderen